Mitoman to najprościej rzecz ujmując patologiczny kłamca. Zaburzenie osobowości o którym mowa wiąże się również z fantazjowaniem na swój temat. Tworzenie historii, które w rzeczywistości się nie wydarzyły, mitoman wymyśla na bieżąco. Są to sytuacje, w których taka osoba nie myśli racjonalnie, a bardziej zależy jej na zaimponowaniu innym z otoczenia. Wymyślone sytuacje mają różny charakter. Nie ma jednej dziedziny, w której mitoman kłamie. Najczęściej spotykane nieprawdziwe historie dotyczą własnych osiągnięć, stanu zdrowia czy życia. Ważne, aby odróżnić mitomana od kłamcy. Ten pierwszy nie ma konkretnego celu kłamania, a ten drugi robi to celowo. Mitoman wierzy, że to co mówi jest prawdziwe. Jego notoryczne kłamstwa weszły mu w nawyk i nie odróżnia co jest prawdą, a co jego wymysłem. Mitoman utożsamia się z każdą historią z osobna. Przedstawia siebie jako bohatera, aby inne osoby mogły go podziwiać i mu zazdrościć. Mitomana ciężko rozpoznać. Na pierwszy rzut oka jest to zwyczajny człowiek, którego nie wyróżnia zupełnie nic. Nie można mówić, że się maskuje ponieważ on wierzy w to co mówi. Jego patologiczne kłamstwa mogą wyjść dopiero po paru lat. Po tak długim czasie najbliższe mu osoby, mogą dostrzegać w historiach jakieś „niedoskonałości” albo braki demaskujące go.

Za to prawdziwy kłamca, wie że zmyśla. A jego opowiadane historie są tylko i wyłącznie jego wymysłem. Zdaje sobie sprawę z tego, że opowieści nie mają nic wspólnego z prawdą. Często kłamcę można przyłapać na tym, że zmyśla. W takich przypadkach najczęściej osoba czuje się zakłopotana, zagubiona, nie wie jak wyjść z sytuacji. Głównymi cechami mitomana są: Wymyślanie historii, które się nie wydarzyły. Są na tyle realne, że mogłyby być prawdziwe, dlatego ciężko zdemaskować mitomana. Przedstawianie siebie jako bohatera. Opowiadając realne, ale nieprawdziwe historie, mitoman często ubarwia je na swoją korzyść. Jego osoba jest przedstawiona tak, aby każdy skupił się właśnie na nim i jego czynach. Mitoman bardzo często dodaje swojej osobie cech pożądanych. Chodzi o to, że będąc w towarzystwie, wychwalając kogoś za jego czyn, wtrącamy się do dyskusji i mówimy o własnych czynach bohaterskich. Wyolbrzymienie dobroci oraz heroiczności swojej jest na porządku dziennym. Mitoman chce, aby każdy mu zazdrościł tego kim jest i czego dokonał. Historie, które opowiada są nieprawdziwe, aczkolwiek mitoman jest pewny, że mówi prawdę. Wierzy w każdą swoją opowieść. Nie umie rozróżnić sytuacji realnych od wymyślonych. W przypadku, gdy ktoś ma zastrzeżenia co do opowieści mitomana, on tak kieruje rozmową aby je obalić. Nie widzi w tym zupełnie nic złego. Innych czyny bohaterskie albo dokonania naukowe zawsze w jego oczach są mało ważne. Ciężko jednoznacznie stwierdzić czemu mitoman opowiada historie, które nie są realne. Nie wiadomo czy to zaburzenie osobowości, problemy psychiczne czy taki charakter człowieka. Jednak bardzo często mitomana wiąże się z innymi zaburzeniami psychicznymi takimi jak schizofrenia, narcyzm, skłonności psychopatyczne, padaczka, choroby układu nerwowego i wiele innych. Wydaje mi się, że duży wpływ może mieć sposób wychowania oraz środowisko dorastania. Niektórzy twierdzą, że mitomania może mieć też związek z traumatycznymi przeżyciami.

Wyleczenie tego zaburzenia jest trudne i czasochłonne. Przede wszystkim mitoman musi chcieć się leczyć, a żeby to zrobić musi dostrzec problem. Tylko pytanie jak ma to zrobić, skoro utożsamia się z każdą historią i wierzy w każdą opowieść. Nie wie co jest prawdziwe, a co zmyślone. I tu na pomoc najczęściej idą najbliższe nam osoby z otoczenia i rodzina. To oni jako pierwsi mogą dostrzec, że ktoś ma problem. Czasem ten proces trwa lata, ale ważne że otoczenie zaczyna dostrzegać, że coś jest nie tak. Gdy patologiczne kłamstwa wychodzą na jaw, mitoman bardzo często traci przyjaciół, rodzinę, rozpadają się związki, tracą pracę. Mitomana da się wyleczyć tylko i wyłącznie poprzez uczęszczanie na terapię psychologiczną, aby uświadomić mu w jakiej sytuacji się znalazł i że jego opowieści nie mają nic wspólnego z prawdą.